Smog

Er hangt vandaag een grauwe smog boven de stad, net als gisteren en waarschijnlijk net als morgen. De smog slaat op m’n ogen die geïrriteerd en rood zijn.  Als m’n leeftijd me niet zou verraden dan zou je denken  dat ik een student ben maar dan zo eentje die de nacht heeft overgeslagen en natuurlijk niet om te studeren. We lopen het grijze gebouw in. Gelukkig zit onze zilver leverancier gelijk links op de begaande grond.

Smog vanaf het balkon

Iets dat niet klopt

Ilona zit al ruim een uur of twee op haar knieën tussen de oorhaakjes, knijpkraaltjes en zilverdraad. Ik zit op een minikrukje ( orgineel kleuterschoolformaat) de verzoekjes van klanten van de lijst af te vinken als ik het gevoel krijg dat iemand me aankijkt. Ik kijk rond en zie niets. Ik ga weer verder maar mijn gevoel geeft aan dat er iets niet klopt. Dus ik kijk nogmaals rond. Dit keer zie ik twee ogen mij vanaf de toonbank aanstaren.

De ergste soort

Je hebt ze in vele soorten en maten. Maar deze vind ik toch wel de ergste. Zo groot als een duim, glimmend met een doorzichtige licht bruine kakkleur.  Twee grote voelsprieten voorop. Daar zit hij dan: Mister Kakkerlak!!! De rillingen lopen over mijn rug. Ik denk ‘ik verlies jou niet uit het oog vriend’. Daarna denk ik terug aan een inkoopreis naar Mexico die wij gecombineerd hadden met een vakantie.  ’s avonds heerlijk eten in een klein steegje net naast het plein. Het restaurant had geen binnen, alleen tafels die buiten stonden, de kleine keuken onder een  klein afdakje. Onze tafel stond tegen de buitenmuur van het stadhuis. Het was afgenokt vol. Op tafel stonden heerlijke tapas. Opeens viel het licht uit. De eigenaar zette wat extra kaarsen op elke tafel. Als twee glazen verder het licht weer aangaat ben ik stomverbaasd. Het lijkt wel of we in een  spaghetti western zitten. Tafels en stoelen vliegen in het rond, glazen, borden en schalen slaan op de grond kapot. In een mum van tijd is het restaurant leeg en alleen de eigenaar blijft  ontredderd achter. Als ik op de muur naast me kijk krioelt het er van de grote glimmende kakkerlakken.

Hé lekker een bakkie

Met dit in het achterhoofd besluit ik om niets tegen Ilona te zeggen. We hebben een strak inkoopschema en dit zou voor vertraging zorgen en die tijd hebben we niet. Dus nogmaals Mister Kakkerlak ik verlies je niet uit het oog. Even later komt de vrouw van de eigenaar binnen. Ze begroet ons hartelijk en vraagt of wij een kopje koffie willen. Ja lekker zeg ik, daar ben ik wel aan toe en ik lach haar vriendelijk toe. Op het moment dat ik terugkijk naar de toonbank besef ik mijn fout en zie de lege plek. Tegelijkertijd voel ik het onder aan mijn been kriebelen…

Benieuwd naar wat we die dag nog meer kochten klik dan hier.

Leuk dat je de tijd neemt om ons beter te leren kennen!

Nieuwsgierig wie ik ben klik dan hier en stel ik me aan je voor.