Aan het eind van de dag, ja elke dag, heerst weer de gebruikelijke spanning maar soms ook lichte stress. Krijgen we alle pakjes op tijd weg. Want om exact 17.30 moeten we in de auto zitten om met piepende banden de pakketjes naar de post te brengen. Ilona checkt het systeem op de laatste bestellingen, Job pakt de laatste pakketjes in en Sabine draait intussen de verzendlabels uit. En terwijl wij al richting het postsorteerpunt vliegen sluiten “de laatste de computers” en het pand af.

Een wereld vol gezelligheid

En als we naar het postsorteerpunt in Harderwijk rijden dan komen we langs een groot huis. Een pasgebouwde villa met een grote tuin. Er staan twee grote auto’s voor de deur en de tuin is net aangelegd. Elke keer als we er langsrijden zit er ook een hond in de tuin. De waakhond. Een grote Rottweiler. Eigenlijk zou hij heel afschrikwekkend moeten zijn maar ik heb met hem te doen. Hij lijkt me een grote lieverd. Een goedzak met droeve ogen. Altijd is hij buiten. Nooit kijkt hij naar de weg altijd naar de deur van het grote huis. De ene keer ligt hij tegen het hek en de andere keer zit hij tegen een muur maar altijd zijn grote droeve ogen op de voordeur gericht. Wetend dat daar een wereld vol gezelligheid achter schuil gaat, een wereld waar hij ook zo graag deel van wil uit maken.

Baas, baas, aah baas toe dan!

Vandaag is het druilerig, de lucht is grijs, echt het weer waar je melancholisch van wordt zonder ook maar een droef plaatje op te zetten. We rijden weer langs het huis. Dit keer zit de hond met grote droeve ogen zelfs tegen de voordeur geleund. Zijn ogen zeggen Baas! Baas! Aah baas toe dan mag ik vandaag ook even naar binnen? Ik wil er zo graag bij horen. Ik zal alles voor je doen. Echt alles!!! Als ik er maar bij mag.

Met piepende remmen……..

Als we het huis voorbij zijn trapt Ilona plotseling op de rem, gooit het stuur om en draait abrupt de wagen. We rijden snel richting het grote huis. En zonder ook maar één woord tegen elkaar gezegd te hebben weten we wat ons te doen staat. In dat moment is er een gezamenlijke gedachte die ons verbind. De kerstgedachte! We stelen de waakhond. Ja je leest het goed. Onze kerstgedachte is om een waakhond te stelen. Hilarisch datgene wat je een veilig gevoel had moeten geven gaan wij zo stelen.

Kerstwens…….

De laatste alinea is eigenlijk de wens van de gedachte. Een gedachte die ik graag met je wil delen zo vlak voor de kerst.

Namens heel Team Ilona’s  alvast een prettige kerst!

Leuk dat je de tijd neemt om ons beter te leren kennen!

Nieuwsgierig wie ik ben klik dan hier en stel ik me aan je voor.